Maj to dobry miesiąc na rowerowe wyprawy. W trwający właśnie długi weekend zrealizowałem kolejny piwny trip. Najpierw dobrze znanymi mi drogami jadąc przez Kórnik dotarłem do Śremu. Następnie jadąc drogą powiatową nr 432 dotarłem do mojego pierwszego celu. Był nim Browar Psotnik w miasteczku Krzywiń. Jest to browar rzemieślniczy pełną gębą! Stworzony został przez trójkę piwowarów domowych: Basię, Marka i Krystiana. Sami zaprojektowali budynek, zbudowali go, a Marek nie mający doświadczenia spawalniczego zbudował cały sprzęt do browaru (jako dowód tabliczka znamionowa).

Wybicie w browarze to 10 hl piwa. Psotnik posiada jeden zbiornik fermentacyjny i trzy tanki leżakowe - również około 10 hl pojemności. Większość produkcji trafia w butelki. Piwo jest naturalne, niefiltrowane, niepasteryzowane i refermentowane w butelce. Kolejną godną pochwały rzeczą jest to, że w krzywińskim browarze używa się w większości drożdży płynnych oraz lokalnych słodów (np. Optima Poznań). Podoba mi się również potworek z nazwy browaru oraz "jego" opowieści z etykiet;-)

Na miejscu w browarze miałem okazję przedpremierowo spróbować piwa "Te 3 Niecnoty". Jest to witbier z dodatkiem herbaty orange earl grey. Super piwo! Idealne na upał jaki panował podczas mojej wizyty. Nie skłamie pisząc, że to najlepsze piwo z herbatą jakie piłem. Tak rozmawiając z fajnymi ludźmi o piwie i przy piwie zleciały mi prawie dwie godziny. Dziękując za możliwość zobaczenia browaru od środka, pożegnałem się i ruszyłem do kolejnego celu.

Fajnie mi się jechało, bo wiatr miałem w plecy i do tego mogłem nacieszyć oko pagórkowatym kształtem okolic Pojezierza Leszczyńskiego. Dobrze jest się czasem wyrwać z poznańskich nizin;-) Podjazdy o nachyleniu 9 czy 11% nie mogły ze mną wygrać. Jadąc wśród kwitnącego rzepaku dotarłem do Bojanowa. Pod browar bardzo łatwo było trafić, gdyż jego budynek góruje nad miejscowością i jest jego bardziej charakterystyczną częścią, niż chociażby rynek. Ceglane mury browaru, wzniesionego pod koniec dziewiętnastego wieku, już na pierwszy rzut oka ukazują mi, że ta budowla kryje w sobie sporo tajemnic. Jednakże nie było mi dane zajrzeć do środka, ponieważ w maju 2018 roku możliwe było zwiedzanie jedynie zorganizowanych grup.

Nie tracąc czasu pokręciłem korbą do Rawicza, gdzie w pierwszym kwartale 2018 roku otworzył swoje podwoje Browar Restauracyjny Brewicz. Przybytek ten mieści się przy ul. Armii Krajowej 4 w handlowym parku, gdzie pełno sklepów i marketów. Właścicielami browaru są Anna i Karol Kaniewscy, jak mniemam wywodzą się oni z piwowarstwa domowego, co jest wartością samą w sobie:-)

Pomieszczenia browaru to: sala główna na parterze, gdzie po prawej stronie przykuwa wzrok dwunaczyniowa warzelnia o wybiciu 13 hl oraz po lewej stronie bar. Po środku nich jest wejście do kolejnego pomieszczenia, czyli leżakowni. Swoje miejsce znalazły tam cztery tanki o pojemności 11 hl. Co ciekawe doczekały się one swoich imion, są to: Gienek, Jolka, Krzyś i Bodzio;-) Za barem jest kuchnia, skąd serwowane jest wyśmienite jedzienie (wiem co mówię, na obiad zjadłem dwa dania). Jest jeszcze sala na piętrze, ale do niej nie dotarłem. Jeśli chodzi o wnętrze to nowoczesny lekko surowy wystrój bardzo mi się podoba, w szczególności długie wiszące lampy. 

Podczas mojej wizyty na kranie dostępne były trzy piwa: klasyczna pszenica, session ipa oraz brown porter. Spróbowałem wszystkich, jedynie porter nie zrobił na mnie dobrego wrażenie. Pozostałe piwa były bardzo dobre i z czystym sumieniem je polecam. Moja wizyta była krótka, ale spędziłem tam miłe chwile. Jeśli dodać do wszystkiego co wcześniej napisałem dobrą obsługę, która chętnie odpowiada na pytania polecam wizytę w tym miejscu. Ja na pewno jeszcze wrócę do Brewicza, bo naprawdę warto. 

Mojego piwnego tripa miałem zakończyć w Obornikach Śląskich w pubie Stara Rozlewnia, którego właścicielem jest Tomasz Kopyra. <---- Człowiek tego nie trzeba przedstawiać, a jeśli trzeba to kliknijcie w odnośnik. Jednak wsiadłem w pociąg do Poznania już w Rawiczu ponieważ czas mi się skończył... W Psotniku i Brewiczu spędziłem łącznie dwie godziny dłużej niż pierwotnie zakładałem:) Mimo ledwo 117 km uważam tą wyprawę za bardzo udaną (jak każdą w tej kategorii ;-) Pozdrawiam i do zobaczenia na trasie.

W moją druga piwna wyprawę w tym roku wybrałem się do Gniezna. Tydzień wcześniej (14 kwietnia) otworzył się tam browar restauracyjny o nazwie: Dobry Browar. Do pierwszej stolicy Polski dotarłem najprostszym wariantem asfaltowym, czyli przez Kostrzyn i serwisówkami biegnącymi wzdłuż drogi ekspresowej S5. Po drodze nacieszyłem wzrok zawilcami, które były w pełni rozkwitu. Browar mieści się na ulicy Grzybowo 34, około 300 m od rynku. Niestety przed budynkiem browaru nie ma stojaków na rower, ani innego dogodnego miejsca by przypiąć swój jednoślad. Przez to zmuszony byłem przypiąć rower do rynny. 

Parter jest mocno przeszklony, dzięki czemu z zewnątrz jest widoczna lśniąca warzelnia. Całość utrzymana jest w surowym industrialnym stylu z dominacją betonu. Budynek, który zbudowano od zera, to trzy, może cztery kondygnacje. Na parterze zlokalizowany jest bar główny oraz wspomniana wcześniej warzelnia pojemności 10 hl wyprodukowana przez znaną czeską firmę Pacovske Strojirny. Reszta sprzętu znajduje się w piwnicy. Mamy tam aż 9 tanków fermentacyjno - leżakowych o pojemności 20hl każdy. Nie brakuje również małej rozlewarki do piwa butelkowego. 

W dniu otwarcia oraz w dniu mojej wizyty dostępne było aż 6 różnych piw! Był to chyba pierwszy przypadek w historii, gdzie nowy polski browar restauracyjny ma w swojej ofercie 6 różnych styli piwa od początku działalności . Konkretnie na kranach dostępne były: Lager, Pszeniczne, Pils, Owsiane, American IPA oraz Black IPA. Dzień był słoneczny, ja byłem spragniony więc zamówiłem zestaw degustacyjny 4x150 ml rezygnując z lagera i pszenicy.

Najpierw spróbowałem owsianego, które dzięki zastosowaniu 100% słodu z owsa jest piwem bezglutenowym. Jest to pierwsze takie piwo na rynku polskim. Bardzo mętne, pełne, a za razem wysoce pijalne. Smakowo wielkich uniesień nie ma, ale i tak szanuję za sama idee. Pils za to miał dobrą podbudowę słodową (14 blg robi swoje), pachniał delikatnie chmielem, ale  zabrakło mi w nim goryczki. Deklarowane 31 IBU odczuwałem jak 20. Trzecie piwo - AIPA miało w sobie wszystko, co powinno mieć: wysoką goryczkę, super żywiczno - cytrusowy aromat, nienachalną słodycz z cukrów resztkowych i idealne niskie wysycenie. Czarna IPA również okazała się świetnym piwem. Wydaje mi się, że paloność w tym piwie była ciut za wysoka, ale to już kwestia gustu ;-)

Do jedzenia zamówiłem burgera bbq z frytkami. Danie było szybko i dobrze przyrządzone:) Ogólnie patrząc na menu i wystrój lokalu Dobry Browar bardziej jawi się jako duży brewpub, niż restauracja, co w sumie wydaje mi się dobrym konceptem. Właścicielami browaru są Anna i Bartosz Kozłowscy. Pani Anna jest menagerem, a pan Bartosz jest głównym piwowarem tego ciekawego przybytku. Zamieniłem z nimi kilka słów na temat funkcjonowania browaru, planów na przyszłość, nawet nie wiedząc na daną chwilę kim są;-)  

Browar jak na ten z segmentu restauracyjnych bardzo fajny. Wizytę uważam za udaną.
Do domu wróciłem przez Czerniejewo i Neklę tym razem omijając Kostrzyn. 

Zacznę od tego, że dzień przed tripem zadzwonił do mnie Piotras czy mam wolne i wybieram się na rower? Wyczuł moment skubany Idealnie;-) Miałem wolne, a w zasadzie obaj mieliśmy, dlatego wspólne kręcenie stało się faktem. Poranek był dosyć chłodny, ale myśl o trasie 100 km, solidnie rozgrzewała od środka. Spotkaliśmy się we wsi Trzek, skąd ruszyliśmy do Czerlejna nawiedzić pomnik Powstańców Wielkopolskich. Dzień był szczególny, ponieważ właśnie 16 lutego 1919 zakończył się ten wspaniały zryw narodowościowy ludności wielkopolskiej. 

Po około 5 kilometrach byliśmy już w Kostrzynie, gdzie znajduje się kolejny pomnik. W roku obecnym będziemy obchodzić setną rocznicę wybuchu powstania, dlatego obelisk  został odnowiony, przeniesiony o kilka metrów i podświetlony. Została również zagospodarowana przestrzeń wokół niego. Wykonana tutaj praca, osobiście bardzo mnie cieszy. Następnie jadąc przez m.in. Iwno i Lednicki PK zawitaliśmy do Kłecka. Na tamtejszym cmentarzu zapaliłem znicz na zbiorowej mogile dzielnych Powstańców Wlkp. poległych na froncie północnym. Kolejno po cyknięcu paru fotek pojechaliśmy do zajazdu  Kłeckowianka na drugie śniadanie;-)

Zapomniałem dodać, że przed Kłeckiem słońce w końcu pokazało ten swój łysy łeb. Witamina D zawarta w promieniach uwolniła w nas nowe pokłady energii. W takich sprzyjających okolicznościach dotarliśmy do Gorzuchowa pod figurę Zielarki. Jest to jedyna figura, której nie odwiedziłem podczas tripu: Szlak Mitów i Legend Powiatu Gnieźnieńskiego. Historię zielarek znajdziecie w tym linku. Warto zaznaczyć, że po ponad 250 latch te niczemu winne dziewczęta zostały zrehabilitowane. W miejscu ich spalenia ustawiono krzyż oraz dziesięć głazów. Niezwykłe to miejsce i przejmująca jest jego historia. 

Kolejnym cele tego dnia było Kiszkowo, a kto zna to miejsce i jego okolice lepiej niż Piotras ;-) Pokazał mi on tamtejsze stawy hodowlane, gdzie pełno ciekawego ptactwa. Obserwacji dokonaliśmy z dwóch wieży widokowych. Szkoda, że nie mieliśmy ze sobą lornetki, bo było na co popatrzeć. Dalsza trasa to już w zasadzie powrót do domu po terenach dobrze znanych: Pobiedziska, Promno itp. Wycieczka ta okazała się rekordową dla mnie w tym roku. Cele główne i pośrednie zostały zrealizowane:) Towarzystwo miałem pierwszorzędne. Dzięki Piotras! Tylko szkoda, że wpisy jak zwykle robię z opóźnieniem ;-)

Czasem tak mam, że patrząc na mapę przypadkowo dostrzegam miejscowość o ciekawej nazwie i obieram sobie ją za cel. Tym razem nie było inaczej, a że czasu miałem sporo pojechałem objazdem;) Najpierw udałem się do Czerlejna zobaczyć odnowiony pomnik ku czci Powstańców Wielkopolskich. Teraz prezentuje się on o niebo lepiej niż przed renowacją. Całkowity koszt renowacji wyniósł ponad 53 000 zł. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ gmina nie dołożyła oni grosza. Cała kwota została pokryta ze środków Stowarzyszenia Kibiców Lecha Poznań i za to wielki szacun! 

Kolejno udałem się do Janowa gdzie tego dnia odbyły się uroczystości upamiętniające 74 rocznicę zrzutu broni i sprzętu dla oddziałów AK w Wielkopolsce. Warto w tym momencie przypomnieć rys historyczny tych wydarzeń:
"We wrześniu i październiku 1943 roku w ramach ogólnokrajowej akcji „Riposta” odbywały się alianckie lotnicze zrzuty zaopatrzeniowe w materiały bojowe dla Poznańskiego Okręgu AK. Była to jedna z form przygotowania konspiracji wielkopolskiej do walki zbrojnej z okupantem hitlerowskim. W nocy z 14 na 15 września 1943 roku, w ramach akcji „Riposta” – miał miejsce pierwszy aliancki zrzut broni, amunicji i środków opatrunkowych w Wielkopolsce. W konsekwencji Janowskiego zrzutu w więzieniach i obozach znalazło się około 200 żołnierzy, z których blisko 50 oddało życie za Ojczyznę."

Następnie przedostałem się do Środy Wielkopolskiej. Będąc na rynku sprawdziłem godzinę. Okazało się, że za chwilę na stacji Środa Miasto pojawi się wąskotorówka więc wyruszyłem jej na przeciw. Nie ukrywam, że jestem fanem tej atrakcji dlatego w przyszłości planuje kolejne tripy z tym tematem związane. Ze Środy m. in. przez Śnieciska gdzie znajduję się ładny drewniany kościółek udałem się do Zaniemyśla. Stąd szybko pokręciłem do mojego głównego celu czyli miejscowości o urokliwej nazwie: MATEUSZEWO :-) Kocham Krzyżownik, ale Matueuszewo urzekło mnie swoją... nazwą. Stalin miał Stalingrad to może ja mam Mateuszewo...?

Jechało się bardzo dobrze dlatego kolejnym miastem gdzie się pojawiłem i nawet zatrzymałem na syty obiad był Śrem. Dalej pokręciłem do Czmońca na wieżę widokową skąd rozpościera się widok na Rogaliśnaki PK i starorzecza Warty. Powrót do domu nastąpił przez Kórnik.
Była to dobra niedziela bo rowerowa niedziela:-) 

Zanim zapoznacie się z Moją relacją proszę najpierw przeczytajcie historię Średzkiej Kolei Powiatowej.

Wielu z Was wie, że interesuje się historią. Średzka Kolej Powiatowa przebiegała przez teren mojej gminy (Kleszczewo), dlatego jest to dla mnie bardzo interesujący temat. Lubię łączyć różne zainteresowania w jedną całość, dlatego trip rowerowy był czymś naturalnym. Planowałem tą wyprawę już w zeszłym roku, niestety nie udało mi się wcielić planu w życie. Kolejny rok przesunięcia nie wchodził w rachubę. Nastał maj, wiosna w pełni. Nie jest to dobry czas na eksplorację zważywszy, że większość trasy wiodła po pozostałościach nieistniejącego odcinka. Postanowiłem jednak podjąć wyzwanie.

Najpierw dotarłem do Zaniemyśla, czyli stacji końcowej. Stąd torami, jadąc podkładami kolejowymi ruszyłem ku stacji w Polwicy. Jazda torami nie należy do łatwych. Były odcinki, gdzie mnie mocno wytrzęsło, ale były też gładkie, mocno obrośnięte różnoraką roślinnością, gdzie jechało się w miarę ok. Następna miejscowość to Śnieciska. Natrafiłem tutaj na pierwszy most na szlaku znajdujący się na rzeczce Brodek. Zaraz za mostem znajduje się stacja z peronem i widoczny torem bocznym. Do Płaczek, gdzie zlokalizowano trzecią stację od końca, dotarłem asfaltem i drogą gruntową. Stąd znów torami ruszyłem do stacji Annopole. W czerwcu 2016 roku została ona zmodernizowana w ramach współpracy z browarem rzemieślniczym Gzub, który znajduje się 600 metrów od przystanku. Zrobiono nowy przejazd, co na pewno cieszy kierowców samochodów oraz wybrukowano krawędź peronu. 

Kolejną czynną stacją jest Słupia Wielka, w sąsiedztwie której znajduje się siedziba i gmachy Centralnego Ośrodka Badań Odmian Roślin Uprawnych. Stąd drogą polną przybiegającą wzdłuż torów średzkiej kolei dotarłem do skrzyżowania z trasą katowicką. Niedaleko tego miejsca zlokalizowany jest kolejny most. Żelbetowa konstrukcja usytuowana jest nad Strugą Średzką. Największą estymą cieszy się nasyp i most nad linia normalnotorową (Poznań - Kluczbork), zwany Kipą. Olbrzymie ilości ziemi potrzebne do budowy nasypu pozyskano z wydrążonego wcześniej wąwozu za stacją Słupia Wlk. Na tym moście tory szlakowe wzmocnione są dodatkowymi szynami, co utrudniło mi jazdę. 

Przedostatnia stacja istniejącego szlaku nosi nazwę Środa Wąskotorowa, zwana również przeładownią. Była główną stacją przeładunkową ŚKP, posiadającą połączenia dwustronne z torem normalnym (1435 mm), rampy i szereg bocznic. Ostatnia stacja będąca dziś sercem kolejki to Środa Miasto. Znajduje się tu dwustanowiskowa parowozownia, budynek stacji wraz z poczekalnią mieszczący dziś mini muzeum, dawny budynek biurowo - mieszkalny i oczywiście peron. Linia kolei wąskotorowej kończy się przed ul. Niedziałkowskiego. To są suche fakty, jednak mi udało się dotknąć historii:-) Dzięki uprzejmości pracowników mogłem wejść do parowozowni. Zobaczyłem tu słynny parowóz Parowóz Px48-1756. Został on wyprodukowany w 1951 roku, a w Środzie służy od 1981 roku. Niestety obecnie z powodu remontu jest on wyłączony z eksploatacji. Czasowo zastępuje go lokomotywa spalinowa Lyd1-210.
Dopiero na nieistniejącym odcinku Środa - Kobylepole zaczyna się prawdziwa zabawa  - próba odnalezienia/zobaczenia jakichkolwiek śladów po czymś co zniknęło pod koniec lat 70-tych. Na szczęście nie musiałem długo czekać. Niedaleko Komendy Policji w Środzie Wlkp. znajduje się zachowany most nad Moskawą. Tędy parowóz jechał do dawnego folwarku w Żrenicy, gdzie dziś znajdują się bloki mieszkalne. Za osiedlem niestety po szlaku Kolejki nie zostało żadnego śladu. 

Po kilku chwilach melduję się w Szlachcinie. Staję przed budynkiem, który mógł być kiedyś stacją. Domniemam to po tym, że budynek cofnięty jest od głównej drogi o kilkanaście metrów, co zdradza niejako przebieg toru głównego i pewnie jednej lub dwóch bocznic. Stąd kieruję się w okolicę Ulejna. Dojeżdżam do skrzyżowania dróg Ulejno – Tadeuszewo, Ulejno – Mączniki. Stoi tutaj przydrożny krzyż. Po jego prawej stronie była stacja Ulejno. Po stacji ani śladu. Istnieje za to dzisiaj droga, która powstała po szlaku kolejki. Jadąc tak prosto ową drogą natrafiam po drodze na drugi zachowany ślad po tym odcinku, czyli żelbetonowy most łukowy na Moskawie przed Dębiczem.

By dostać się w okolice dawnej stacji Babin muszę jechać przez Bagrowo. Droga przebiega dziś groblą pomiędzy dwoma stawami hodowlanymi, czyli zupełnie inaczej niż szlak kolejki. Niedaleko prawego stawu znajduję się zachowany most po cieku wodnym lub malej rzeczce. Niestety teren jest trudny dla pieszego, a dla mnie rowerzysty całkowicie nieosiągalny. Innym razem zbadam ten namacalny fragment szlaku. Kolejny cel to miejscowość Pławce. Szukam tu jakichkolwiek pozostałości, niestety tylko tracę czas. Pośpiesznie cofam się w okolice dawnego folwarku w Zdziechowicach, przed którym na pewno istniała stacja.

Przez Staniszewo i Markowice, gdzie również istniały stacje docieram do Bugaju. Jest to osada oddalona jakieś 2 km od Krerowa. Niedaleko wiaduktu autostrady A2 stoi zachowany budynek dawnej stacji. Istniała ona na 19-stym km linii (kilometraż od Kobylegopola). Budynek przetrwał te wszystkie lata tylko dzięki temu, że zmienił swoje przeznaczenie. Po dziś dzień spełnia on funkcję mieszkalną. Jest to mega perełka tego szlaku! Co mnie najbardziej ciekawi to zachowany napis: Krerowo. Jestem ciekaw czy zachował się on w tak dobrym stanie od 79 roku, czyli momentu całkowitej likwidacji tego odcinak, czy był on w latach następnych odnawiany i stąd tak dobra jego widoczność. 

Następne zaliczone miejscowości to Nagradowice i Komorniki. Ostatni skład towarowy zatrzymujący się na stacjach w tych wsiach wyjechał z Tulec w styczniu 1977 roku. Mój tato miał wtedy 18 lat. Musze go zapytać co pamięta z tamtych lat...
Z Komornik jadę drogą gruntową ku Tulcom. Przed miejscowością zbaczam trochę w prawo i natrafiam na łukowy most nad rzeczką Męcina. Nijak nie pasuje mi on do domniemanego szlaku kolejki, ponieważ następna stacja, czyli Tulce znajduje się po lewej stronie. Myślę, myślę no i bingo! Tu była bocznica. Tym mostem parowóz jechał do Kruszewni i Gowarzewa przez Szewce. W Tulcach znajduje się kolejny most tym razem na Kopli. Niedaleko boiska piłkarskiego stoi osamotniona żelbetowa konstrukcja. Most z obydwu stron pozbawiony jest nasypów, mocno przez to wyniesiony ponad teren sprawia wrażenie wiszącego w powietrzu. 

Kolejna stacja o nazwie Spławie Średzkie znajdowała się przy skrzyżowaniu dzisiejszych ul. Szczepankowo i Gospodarskiej (po lewej stronie drogi na Poznań). Po 500 metrach tor skręcał w prawo, biegł on do stacji Szczepankowo dzisiejszą ulicą Sierpową. Od tego momentu nie pozostaje mi nic innego jak udać się do Kobylepola, gdzie stoi dobrze zachowany budynek po stacji początkowej. Dziś - tak jak stacja w Krerowie - spełnia on funkcję mieszkalną. Za budynkiem stoi jeszcze parowozownia. Niestety każde wejście do niej zostało zamurowane, a sam budynek to niebezpieczna ruina z walącym się dachem. Smutny to widok. 

Na terenie miasta Poznań istniał odcinek normalnotorowy o długości 11 km z bocznicami do poniższych zakładów: Zakłady Wojskowe, Fabryka Papieru Pendowskiego T.A., ZPMS, Znicz, Naftolej, Carolina, Polmin, Koszewski, Majewski i S-ka, Zakłady Ceramiczne Ciesielczyka, Ogrodnictwo Mielocha,Browar „Kobylepole”, Wielkopolska Wytwórnia Chemiczna, Stomil oraz kilka innych. Dziś nadal można spotkać wiele pozostałości po ŚKP m.in. bocznice kolejową przy ulicy Dymka wraz z przejazdem w pobliżu skrzyżowania z ulicą Szwajcarską. Jako ciekawostkę dodam, że w pobliżu Galerii Malta przecina ulicę i chodnik wykonany z kostki granitowej zarys torów kolejki. Na chodniku możemy zobaczyć wmurowaną tablicę z napisem „Ślad Torowiska Średzkiej Kolei Powiatowej”.

Pisząc ten tekst spoglądam za okno mojej kuchni. Widzę Autostradę A2. W latach 70-tych widziałbym tory kolejki biegnące z Nagradowic do Komornik...

Ps. W planowaniu trasy jak i opisu skorzystałem źródeł takich jak:
www.srodawlkp.org
www.wikipedia.org
www.sredzkakolej.pl
www.ciuchcia-sroda.pl/
www.poznan.wikia.com