Ten dzień miałem cały spędzić na rowerze, ale los chce ze mną grać w pokera, raz mi daje raz zabiera...

Niestety tego dnia los zabrał mi sporo i wygenerowałem jedynie 4 godziny czasu. Postanowiłem odwiedzić poznańskie browary restauracyjne. Obecnie w Poznaniu są trzy takie lokale. Najpierw udałem się do browaru Bierhalle, który mieści się w CH Posnania. Bierhalle jest to sieć browarów restauracyjnych, które mają kilka cech wspólnych. Po pierwsze mogą pochwalić się unikatowymi szklanymi warzelniami (wybicie 8,5 hl), dzięki którym proces zacierania, filtracji, gotowania brzeczki i jej chmielenia można obserwować w pełnej krasie. Lokale te mają wystrój utrzymany w jednakowym klimacie i składający się z tych samych motywów. Obsługa kelnerska obowiązkowo paraduje w bawarskich strojach. Ostatnim wspólnym mianownikiem minibrowarów Bierhalle jest ich lokalizacja w centrach handlowych.

Poznański lokal funkcjonuje od 4 stycznie 2017 roku. Niestety browar wystartuje dopiero w pierwszym kwartale 2018 roku. Do tego czasu wszystkie piwa są sprowadzane z pierwszego powstałego Bierhalle w Polsce, czyli z Arkadii w Warszawie. Podczas mojej wizyty w tym miejscu dostępne były piwa w stylach takich jak: pils, pszeniczne, ciemne, marcowe oraz czerwony lager. Są to klasyczne europejskie style piwa bez wariacji, i nie licząc pszenicznego, bez drożdży górnej fermentacji. Istniej możliwość zamówienia zestawu degustacyjnego 5x125 ml za 13 zł.

Następnie postanowiłem przejechać się Wartostradą. Spotkałem tu mojego wędkującego kumpla z pracy Przemka - pozdro ziom. Dalej udałem się w kierunku północnym do rzeki Głównej, by tam zawrócić i pokręcić do mostu Przemysła I. Z tego miejsca pozostało mi jedynie 5 km by dotrzeć pod progi Ułan Browaru. Zlokalizowany jest on przy skrzyżowaniu ulic Wyspiańskiego i Ułańskiej. Jest to miejsce historyczne. Znajdowały się tu koszary wojskowe wznoszone z myślą o wojskach pruskich. Koszary te zostały tuż po zakończeniu I Wojny Światowej, w pierwszych dniach Powstania Wielkopolskiego, przejęte przez kawalerię wielkopolską, która z czasem została włączona w struktury odrodzonego Wojska Polskiego. W okresie międzywojennym stacjonował tu m.in. 15. Pułk Ułanów Poznańskich. Polscy żołnierze swoje obiekty opuścili dopiero w tragicznym 1939 roku, by już nigdy w mury te nie wrócić. Pułk rozformowano w 1947 roku.

Ułan Browar to miejsce eleganckie i hipsterskie jednocześnie. Znajduje się tu warzelnia o wybiciu 10 hl (typowa dla browarów restauracyjnych błyszcząca miedziana ozdoba;-) Fermentownia to bodajże 8 tanków fermentacyjnych o pojemności 20 hl. Browar w stałej ofercie posiada trzy piwa oraz jedno/dwa piwa sezonowe. Te trzy podstawowe piwa są dostępne jako zestaw degustacyjny 3x200 ml. Ciekawe są nazwy piw nawiązujące do stopni wojskowych np. kapral, major, porucznik czy plutonowy. Warto też zwrócić uwagę na osobę piwowara, gdyż jest to Maciej Piaszczyński. Piwowar z wieloletnim stażem, certyfikowany sędzia Polskiego Stowarzyszenia Piwowarów Domowych oraz redaktor naczelny kwartalnika „Piwowar”.

Następnie skierowałem się na Poznański Stary Rynek. Znajduje się tu Brovaria, czyli czwarty uruchomiony w Polsce browar restauracyjny (data powstania 2004 r.). Mieści się w jednej z urokliwych kamienic. Warzelnia to topowy produkt niemieckiej firmy Kaspar Schulz o wybiciu 10 hl. Zaraz obok warzelni widać osiem tanków wyszynkowych, skąd piwo trafia bezpośrednio na bar. Uwagę zwraca przeszklony fragment podłogi, przez który widać tanki leżakowe znajdujące się na niższym poziomie. Browar ten w stałej ofercie ma trzy piwa. Są to: pils, pszeniczne i miodowe. Istnieje możliwość zamówić je jako zestaw degustacyjny 3x200ml. Czwarte piwo zmienia się co miesiąc. Podczas mojej wizyty było to White IPA.

Powrót do domu odbył się już po zmroku, a że wieczór był ciepły jechało się wyśmienicie. 

Pojechałem do pewnego miasta, do pewnego sklepu po prezent na urodziny dla mojego chrześniaka. Skończył on 8 lat, a w tym roku nauczył się jeździć rowerem bez podpórek. Złapał bakcyla, co bardzo mnie cieszy:-) Naturalnym było dla mnie, że oprócz koszulki Lecha Poznań dostanie ode mnie jeszcze licznik do roweru. To pierwsze mu obiecałem, a to drugie miało być dla niego niespodzianką. 

W sklepie mówię do sprzedawcy, że chcę licznik do 50 zł. Znalazł dwa w tej samej cenie 35 zł. Jednego odrzuciłem od razu, bo kiedyś takiego posiadałem i niestety wieszał się. Z drugim sprzedawca się pomylił bo kosztował on 135 zł! Nie mając co mi zaoferować po chwili namysłu sprzedawca, który zna mnie z widzenie mówi: "Sprzedam Ci go za 60 zł tylko nikomu nie mów i zniszcz od razu paragon" Bez namysłu powiedziałem: "Biorę go" :-) 

Tym sposobem ośmiolatek stał się posiadaczem dobrego bezprzewodowego licznika marki Kellys. Mały farciarz - ja swój pierwszy licznik miałem będąc już pełnoletni. A bezprzewodowego nie posiadam do tej pory;-)  

Takie zakupy to ja lubię. Opis licznika ze strony Producenta: Kellys Screenshot. 

Było ciepłe wrześniowe popołudnie. Wybrałem się do Poznania do Galerii Malta. Gdy kupiłem co miałem kupić poczułem jaki jestem głodny. Dzięki temu przypomniało mi się, że kilometr dalej jest pewna osiedlowa burgerownia o nazwie Bydlak. Lokal jest dość duży, sporo miejsca do siedzenia, krzesła wygodne, ale wszystko psuje zadymienie. Dymu od smażenia mięsa było sporo. Po zrobieniu zdjęć usiadłem na zewnątrz bo aż szczypało w oczy. W menu jest 7 pozycji - raczej klasycznych bez wariactw. Standardowo zamawiam dwa burgsy i standardowo jeden z nich jest z bekonem i sosem bbq.

1 Burger Serrrio w składzie: bułka pełnoziarnista, wołowina 200g, rukola, sery (cheddar, lazur, mozzarella) pomidor, ogórek konserwowy, czerwona cebula i sosy. Cena: 18 zł
2 Burger Mięśniak w składzie bułka pszenna, wołowina 200g, sałata lodowa, bekon, kameralizowana cebula, ser cheddar, pomidor ogórek konserwowy i sos bbq. Cena: 17 zł

Jem w kolejności zamówienia. Pierwsze co mi przeszkadza to mięso. Nie chodzi mi o jego smak bo jest dobre, średnio wysmażone, soczyste tak jak lubię. Przeszkadza mi jego średnica gdyż jest większa niż średnica bułki. Swoją drogą dobrej bułki, szkoda tylko, że za słabo podgrillowanej gdyż pod koniec konsumpcji wszystko mi się rozpadło. Warzywa spełniają swoją rolę czyli nie przeszkadzają. Za to sery robią mega robotę. A jeśli jest się wielbicielem różnej maści serów tak jak ja to uczta dla podniebienia jest mega. Kompozycja była tak dobra i soczysta, że nie zwróciłem uwagi na sosy. Na pewno u góry był ketchup, ale jaki drugi to nie wiem;-)

Przyznam szczerze, że 200 gramów wołowiny robi robotę. Już po pierwszym burgerze byłem nasycony, a czekał jeszcze Mięśniak. Mięso jak wyżej czyli dobre, wysmażone w punkt. Jasna pszenna bułka z ciemnym sezamem smakowała mi bardziej niż wieloziarnista. Sałata przyjemnie chrupała. Bekon niestety tego nie robił, a skoda bo taki jest najlepszy. Główną rolę w tej kompozycji odgrywały delikatnie słodka cebula i sos bbq. Był on z gatunku tych lekko pikantnych przez co idealnie wpisał się w kanon burgera barbecue.

Najadłem się mega, aż za bardzo. Już nigdy nie zamówię dwóch burgerów jeśli mięso ma 200 gramów wagi. Ogólnie wolał bym tańsze burgery, ale mniej mięsa (150 gramów wydaje mi się idealne). Miejsce te oceniam pozytywnie, nie licząc tego zadymienia jest git. Burgery w skali szkolnej oceniam na 4+ i 4-

Powrót do domu by spalić trochę kalorii wydłużyłem jadąc przez Maltę i Kobylepole.



Bydlak Burger House © rolnik90

Bydlak Menu © rolnik90 

Czasem tak mam, że patrząc na mapę przypadkowo dostrzegam miejscowość o ciekawej nazwie i obieram sobie ją za cel. Tym razem nie było inaczej, a że czasu miałem sporo pojechałem objazdem;) Najpierw udałem się do Czerlejna zobaczyć odnowiony pomnik ku czci Powstańców Wielkopolskich. Teraz prezentuje się on o niebo lepiej niż przed renowacją. Całkowity koszt renowacji wyniósł ponad 53 000 zł. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ gmina nie dołożyła oni grosza. Cała kwota została pokryta ze środków Stowarzyszenia Kibiców Lecha Poznań i za to wielki szacun! 

Kolejno udałem się do Janowa gdzie tego dnia odbyły się uroczystości upamiętniające 74 rocznicę zrzutu broni i sprzętu dla oddziałów AK w Wielkopolsce. Warto w tym momencie przypomnieć rys historyczny tych wydarzeń:
"We wrześniu i październiku 1943 roku w ramach ogólnokrajowej akcji „Riposta” odbywały się alianckie lotnicze zrzuty zaopatrzeniowe w materiały bojowe dla Poznańskiego Okręgu AK. Była to jedna z form przygotowania konspiracji wielkopolskiej do walki zbrojnej z okupantem hitlerowskim. W nocy z 14 na 15 września 1943 roku, w ramach akcji „Riposta” – miał miejsce pierwszy aliancki zrzut broni, amunicji i środków opatrunkowych w Wielkopolsce. W konsekwencji Janowskiego zrzutu w więzieniach i obozach znalazło się około 200 żołnierzy, z których blisko 50 oddało życie za Ojczyznę."

Następnie przedostałem się do Środy Wielkopolskiej. Będąc na rynku sprawdziłem godzinę. Okazało się, że za chwilę na stacji Środa Miasto pojawi się wąskotorówka więc wyruszyłem jej na przeciw. Nie ukrywam, że jestem fanem tej atrakcji dlatego w przyszłości planuje kolejne tripy z tym tematem związane. Ze Środy m. in. przez Śnieciska gdzie znajduję się ładny drewniany kościółek udałem się do Zaniemyśla. Stąd szybko pokręciłem do mojego głównego celu czyli miejscowości o urokliwej nazwie: MATEUSZEWO :-) Kocham Krzyżownik, ale Matueuszewo urzekło mnie swoją... nazwą. Stalin miał Stalingrad to może ja mam Mateuszewo...?

Jechało się bardzo dobrze dlatego kolejnym miastem gdzie się pojawiłem i nawet zatrzymałem na syty obiad był Śrem. Dalej pokręciłem do Czmońca na wieżę widokową skąd rozpościera się widok na Rogaliśnaki PK i starorzecza Warty. Powrót do domu nastąpił przez Kórnik.
Była to dobra niedziela bo rowerowa niedziela:-) 

Po majowej eksploracyjnej trasie Śladem Średzkiej Kolei Powiatowej przyszedł czas na przejażdżkę samą kolejką. W tym celu wstałem skoro świt i ruszyłem szlakiem zielonym do Środy Wlkp. Na samą myśl, że po około 15 latach przerwy znów przejadę się Wąskotorówką cieszyłem się jak dzieciak. Jakie było moje niedowierzanie i jeszcze większe zadowolenie gdy po dotarciu na stacją Środa Miasto okazało się, że po ponad 3 latach przerwy na szlak wyruszy słynny parowóz Px48 wyprodukowany w 1951 roku! 

Na stacji byłem pół godziny przed odjazdem. Dzięki temu mogłem obserwować manewry związane z podczepieniem parowozu do wagoników. Widok był przedni - kłęby dymu z komina i para spod kół. Znów czułem się jak w czasach podstawówki gdy jeździło się kolejką na wycieczki do Zaniemyśla.  Jak na wczesną porę ludzi było sporo. Najwięcej rodzin z dziećmi.

Bilet na przejazd 14 kilometrowym odcinkiem kosztował mnie 10 zł + 2 zł za rower. Kolej ruszyła punktualnie o godzinie 9,30. Około piętnaście kilometrów na godzinę, w stukocie kół w kłębach pary i dymu, w kołyszących się wagonikach i z charakterystycznym puf, puf… Przejazd w jedną stronę trwa godzinę czasu i o dziwo w ogóle się nie dłuży;-)

Już na miejscu postanowiłem objechać Zaniemyśl, a przede wszystkim udać się rowerem na Wyspę Edwarda. Od jakiegoś czasu można dostać się na nią pomostem. Dzięki temu zyskała ona drugie życie. Na miejscu funkcjonuje restauracja gdzie można bobrze zjeść i co nieco wypić. Trasa powrotna do domu wiodła m. in przez Kórnik.

Był to bardzo udany rowerowo - kolejowy trip:-)
Trasa wraz z przejazdem koleją: