Rajdy Bike Orient to imprezy rekreacyjne łączące w sobie elementy sportowe, krajoznawcze i turystyczne. Rozgrywane są w formule na orientację. Zadaniem Uczestników jest odnajdywanie wyznaczonych w terenie punktów kontrolnych przy pomocy mapy. Rywalizacja polega na odnalezieniu jak największej liczby punktów kontrolnych w jak najkrótszym czasie.

Namówiony przez Piotrasa pojechałem z nim do miejscowości Władysławów w gminie Turek na mój pierwszy w życiu rajd na orientację. Na miejscu poznałem Dominika zwanego dalej Dominos;-) I tak w trzy osobowym team-ie stanęliśmy do rywalizacji wraz z 257 innymi zawodnikami. Jak wspomniał Piotras w swoim wpisie: "Naszym celem była dobra zabawa, integracja bez szarży i aby jak najwięcej zobaczyć" Jechaliśmy chilloutowym tempem, bez spiny rokoszując się piękną pogodą i ciekawym ukształtowaniem terenu powiatu Tureckiego. 

Zabawa była przednia, punkty kontrolne czasami były tak schowane, że mieliśmy trudności by je odnaleźć. Szczególnie dał nam się we znaki pkt. 20 opisany jako obniżenie pagórka. Oprócz tego mieliśmy do czynienia z wąwozami, górkami, lasem, piachem, bunkrami, cmentarzami, dołami, wodą, polami... Mógłbym wymieniać w nieskończoność;-) Wynik jaki uzyskaliśmy był słaby, ale nie to się liczyło. Najważniejsze, że było klawo więc w przyszłym roku na pewno wystartuję w tym sympatycznym rajdzie. 

Dzięki Piotrek, że mnie namówiłeś, nie żałuję, że pojechałem! Dzięki Dominik za towarzystwo i piwko na mecie :-)
pozdRower i do zobaczenia w przyszłym roku ;-)
Wpis Dominosa :)

Druga trasa z tytułowej serii w tym roku. Tym razem poniosło mnie na poznańską Wildę do All Max Burgers. Lokal znajduje się na ulicy: 28 Czerwca 1956 r. Wnętrze jest przyjemne wizualnie. Kolejny plus to duża ilość miejsc siedzących. Burgery można zamówić w trzech wielkościach. Niestety nie można wybrać rodzaju bułki oraz poziomu wysmażenia mięsa.

Pierwszego zamówiłem burgera Dallas w rozmiarze classic. Znajdziemy w nim: jasną bułkę, wołowinę 150g, ser, bekon, pomidora, ogórka kwaszonego, sałatę lodową, biała cebulę oraz sos hamburgerowy i balsamiczny bbq. Jako drugiego zamówiłem burgera Boston w rozmiarze max. W jego składzie dostałem: Jasną bułkę z sezamem, wołowinę 180g, ser mozzarella, rukolę, pomidora, białą cebulę i sos pomidorowy. 

Jem w kolejności zamówienia. Dallas wielkością przypomina Bik Maca z znanej sieciówki. Bułka jest całkiem dobra, trzyma ona całą kompozycje w ryzach. Bekon też jest w porządku, mocno zgrilowany, tak jak lubię. Ilość sałaty to jakaś kpina. Zaledwie jeden cały liść zamiast posiekanych kilku kawałków, które wizualnie wyglądałyby lepiej. Pomidor i ogórek są spoko, spełniają swoją rolę soczystych wypełniaczy. Biała cebula jak powszechnie wiadomo szału nie robi. Czerwona grillowana lub karmelizowana to było by to. Najważniejszy składnik, czyli mięso zawodzi na całej linii. Jest jałowe i z jednej strony zgrillowane, że aż czarne! Sosy niestety też nie dają rady. Balsamiczny nigdy nie zastąpi tradycyjnego dymno - pikantnego bbq. Jest to bardzo słaba kompozycja którą oceniam na 3-

Boston jest już wielkości burgsów do jakich przywykłem. Bułka z sezamem jest ok. Ważne, że nie jest to marketowy produkt. Trzyma całą kompozycję jak należy. Rukoli jest sporo i to się chwali. Mozzarelli dałbym więcej, bo była słabo wyczuwalna. Cebula nie pasowała mi do reszty składników, dlatego wyciągnięciem ją całą. Mięso jak wyżej - bardzo słabe. Sos pomidorowy to też nietrafiony pomysł. Aż się prosi, by w jego miejsce dać sos bazyliowy,tóry wraz z mozzarellą i rukolą dopełniłby włoskiego sznytu w tej kompozycji. Było lepiej niż wyżej, ale i tak moja ocena to zaledwie 3 w skali szkolnej.

Co do przypalonego mięsa to się nie dziwię, że tak było, ponieważ pani która przygotowywała burgery odbierała również telefony od klientów zamawiających jedzenie z dowozem. W związku z tym jej cala uwaga nie była skupiona tylko na grillu. Jestem zawiedziony poziomem burgerów w All Max, dlatego lokal ten nie dostanie ode mnie drugiej szansy. 

Jak co roku i teraz oddałem hołd Powstańcom Wielkopolskim poprzez rowerowego tripa. Najpierw tradycyjnie udałem się na cmentarz mojej parafii do Tulec. Znajduje się tu tablica upamiętniająca czternastu pochowanych tu powstańców. Następnie pokręciłem do głównego celu jaki dziś obrałem czyli do Lusowa. By dostać się do tej miejscowości musiałem pokonać ponad 20km jadąc przez miasto. Od Szczepankowa przez centrum, Ławice, aż do ronda przed Wysogotowem. Jechało się dobrze, aż się zdziwiłem, że mknąc Bukowską tylko 3 razy miałem czerwone światło.

Wspomniane wcześniej Lusowo to szczególne miejsce gdyż tam na cmentarzu parafialnym spoczął generał Józef Dowdor-Muśnicki. Jako głównodowodzący siłami powstańczymi poprowadził on nowo utworzoną Armię Wielkopolską do zwycięstwa nad Niemcami. Oficjalne przejął dowództwo 16 stycznia 1919 roku. Od razu po tym wydarzeniu reorganizował oddziały powstańcze, wprowadził żelazną dyscyplinę i przeforsował decyzję o poborze poszczególnych roczników, a także organizował regularną Armię Wielkopolską, która w szczytowym momencie liczyła blisko 110 tysięcy żołnierzy. Dążył do apolityczności wojska odsuwając od wpływu na decyzje oficerów o radykalnych poglądach oraz likwidując rady żołnierskie.

Vis-a-vis cmentarza znajduje się Muzeum Powstańców Wielkopolskich w którym ulokowano wiele pamiątek po tym wybitnym dowódcy. Niestety nie dane mi było zajrzeć do środka, ponieważ późnym popołudniem było już zamknięte. Dlatego czym prędzej udałem się pod pierwszy i jak dotąd jedyny, pomnik generała w Polsce. Stoi on przed miejscową szkołą podstawową. Kolejnym ciekawym miejscem w tej miejscowości jest mural zlokalizowany przy rondzie. 

Cieszy mnie fakt, że piamięć o generale jest w Lusowie tak widoczna. Warto również wspomnieć o tragicznych losach jego córek, które są kwintesencją dramatycznych dziejów Polaków: Janina (po mężu Lewandowska) zginęła w Katyniu, zastrzelona przez sowieckich oprawców. Agnieszka została zamordowana przez niemieckich okupantów w Palmirach. Obie zostały upamiętnione inskrypcjami na rodzinnym grobie oraz świerkami przy muzeum. 

Powrót pierwotnie planowałem szlakiem ringu poznańskiego. Jednak po przestudiowaniu mapy doszedłem do wniosku, że to za dużo kilometrów i nie dam rady. Tym bardziej, że robiło się już ciemno. Nie mając alternatywy do domu wróciłem ta samą trasą. Dzięki temu nawiedziłem pomnik powstańców w centru miasta. Jedak żeby nie było tak kolorowo totalnie zapomniałem o pomniku Zdobywców Lotniska Ławica. Będąc już w domu poczułem, że luty kilometrowo będzie dobrym miesiącem;-)

Pogoda tego dnia nie rozpieszczała, ale pomyślałem sobie, że pora przestać robić glutowe trasy. Miałem chęć na najdłuższą trasę w tym roku i tak też uczyniłem:) Wybrałem się na obiad do Środy Wielkopolskiej. Naturalnym wyborem była kebabownio - burgerownia Ramzes, która mieści się na ul. 20 Października 38. Danie kuchni tureckiej i amerykańskiej w jednym lokalu nie wróżyło nic dobrego, ale wobec pozytywnych opinii znajomych postanowiłem zaryzykować. Zamówiłem burgera Texas i Włoch (oba kosztowały 16 zł za sztukę). Na danie czekałem około 15 minut. Niestety w przeciwieństwie do kebabów - burgsy nie są przygotowywane na oczach klienta. W lokalu tym jest dostępna jedynie bułka jasna i nie ma możliwości wybrać poziomu wysmażenia mięsa. Zawsze otrzymujemy wołowinę well done.

Najpierw zabieram się za Włocha, w którym znajdziemy: jasną bułkę, mięso 150 gram, sałatę rukolę, ogórka zielonego, pomidora, ser gorgonzolę oraz sos tak jakby czosnkowy. Jasna bułka szału nie robi. Dobrze trzyma całą kompozycję i to tyle w jej temacie. Mięso to średnia półka, w American Street mieli chyba ciut lepszą wołowinę. Wszystkie warzywa dobrze się ze sobą komponowały. Jedynie szkoda, że ogórek nie był obrany. Do tego sos i bardzo dobra gorgonzola dopełniły całości. Mimo kilku mankamentów jest to kompozycja całkiem udana. Zjadłem ze smakiem. Moja ocena w skali szkolnej 4- (jak ogórek będzie obrany będzie bez minusa)

Kolejnego jadłem burgera BBQ, który w tym lokalu kryje się pod nazwą Texas. W jego składzie znajduje się: jasna bułka, mięso 150 gram, żółty ser, boczek, sałata lodowa, warzywa i sos bbq. Biorę pierwszego gryza i już wiem, że jest źle... Sos w tej kompozycji jest mega słaby. Domniemam, że jest to produkt marki Fanex. Ma on w sobie przecier śliwkowy, który psuje smak prawdziwego dymnego bbq! Sałata jest ok - lubię lodową. Grillowane warzywa, czyli papryka i cebula, dupy nie urywają. Brakuje mi tu ogórka kiszonego. Jedynie boczek jest spoko - chrupie tak jak powinien. Niestety ten burger był bardzo słaby. Zmieniłbym w nim sporo. Moja ocena w skali szkolnej 3-

Niestety dobre opinie znajomych nie do końca potwierdziły się. Jeden burger był ok (tylko ok), ale drugi to totalny zawód. Bardzo żałuję, że burgs miesiąca nie był dostępny. Miał on w sobie coś co lubię oscypka i żurawinę^^ Dobija mnie jeszcze ta nazwa. Pasuje ona jak do bezdomnego Ferrari;-) Jakiś potencjał czuje w tym lokalu więc dam mu drugą szansę.

Z burgerowni udałem się następnie na stary rynek. Cały czas utrzymywał się tam świąteczny klimat. Kolejnym moim celem była kwatera moich bohaterów - Powstańców Wielkopolskich na średzkim cmentarzu. Na koniec objechałem jeszcze tutejsze jezioro, co zdarzyło mi się po raz pierwszy po zmroku. Do domu wróciłem nietypowo, bo jadąc przez cały Jarosławiec. Pierwsze 50 km w tym roku pokonane:-)

Moja pierwsza grudniowa wyprawa odbyła się w ramach Piwnej Turystyki Rowerowej. Mój cel to Browar Gzub z Annopola, koło Środy Wielkopolskiej. Wyruszam rano, jakoś po godzinie dziesiątej. Było zimno, dzięki czemu mogłem przetestować nową kominiarkę, czapkę pod kask oraz termos. Z racji bliskości uważam Gzuba za "swój" browar - mam do niego raptem 17 km.

Jest on inicjatywą rodziny Staszewskich. Pan Robert (tata) to szef wszystkich szefów - pilnuje całego przedsięwzięcia. Pani Katarzyna (mama) zajmuje się fakturami i całą księgowością. Wiktor (syn) pracuje w terenie. Jego głównym zadaniem jest sprzedaż i poszukiwanie klientów. Aleksandra (córka) jest w trakcie studiów, ale w planach jest, by była odpowiedzialna za drożdże i ich propagowanie. Ostatnią osobą jest Jan (bratanek pana Roberta) główny piwowar i technolog. To on jest odpowiedzialny za receptury i cały proces produkcji.

Browar Gzub zyskał miano najdłużej otwierającego się browaru na świecie ;-) Od ogłoszenia decyzji o jego budowie aż do oficjalnego otwarcie które miało miejsce 28 października 2017r. minęło ponad 5 lat. Jako usprawiedliwienie takiego stanu rzeczy należy nadmienić, że browar w Annopolu to prawdziwy browar rzemieślniczy zbudowany z własnych środków i według własnej koncepcji. Tanki leżakowe są przerobione z tanków po mleku, a wanny fermentacyjne funkcjonowały wcześniej najprawdopodobniej w serowarstwie. Inspiracją był belgijski browar Brasserie La Rulles.  

Na miejscu spotkałem Janka, który miał chwilę czasu, dzięki czemu oprowadził mnie po browarze i o wszystkim opowiedział. Pierwsze co zobaczyłem to magazyn słodu wraz z śrutownikiem. Jest on kompatybilny z pojemnym silosem, dzięki czemu śrutowanie odbywa się dzień wcześniej niż planowane warzenie. Kolejna rzecz to serce browaru, czyli kadź zacierno - warzelna o wybiciu aż 40 hl. Obok stoi zbiornik na gorącą wodę potrzebną do wysładzania. Maksymalna gęstość brzeczki, jaką można uzyskać na tym sprzęcie to około 25 BLG, dlatego w przyszłości można spodziewać się przysłowiowych sztosów jak RIS czy Belgian Strong Ale. Nad warzelnią na antresoli ulokowana jest kadź filtracyjna wraz z korytem brzeczkowym, skąd przefiltrowana brzeczka grawitacyjnie wężem w dół wraca do warzelni na gotowanie z chmielem. 

Kolejnym bardzo ciekawym pomieszczeniem jest fermentownia, gdzie znajdują się 3 wanny fermentacyjne - każda o pojemności 40 hl. W Gzubie stosuje się otwartą fermentację, dzięki czemu drożdże działają bezstresowo bez wysokiego ciśnienia. Po fermentacji to, co było brzeczką staje się młodym piwem. Wraca ono na antresolę gdzie, ulokowano 6 tanków leżakowych o pojemności 35 hl każdy. Tutaj piwo dojrzewa i ewentualnie jest chmielone na zimno. Następnym ciekawym miejscem w browarze jest linia rozlewnicza wraz z etykieciarką. Ma ona charakter półautomatyczny. Butelki są wkładane i odbierane ręcznie. Ot czysto rzemieślnicza praca ;-)

Po rozlewie następuje 3 tygodniowy okres refermentacji. Piwo się nagazowuje naturalnym dwutlenkiem węgla i zyskuje ostateczny smak. Dopiero poźniej jest etykietowane, pakowane w kartony i gotowe, by trafić do hurtowni, pubów oraz sklepów. Wliczając straty po fermentacji, chmieleniu na zimno i rozlewie finalnie zostaje zabutelkowane i zakegowane 3300 litrów piwa z jednej warki. Każde piwo jest niepasteryzowane, niefiltrowane i refermentowane w butelce. Tak jak w piwowarstwie domowym.

Browar Gzub uwarzył jak dotąd ponad 10 warek piwa w stylach: Saison, White APA (pszeniczne american pale ale) oraz Stout Owsiany. Je osobiście nie jestem wielkim fanem piwa w stylu saison, ale ten Gzubowy mi smakuje. Bardzo dobra jest aromatyczna  APA, jednak moim faworytem jest Stout. Udział płatków oswianych w tym piwie wynosi aż 20% zasypu, dzięki czemu jest bardzo aksamitne. Do tego dochodzi wyspiarskie niskie nagazowanie. Jak na prawie 6% alko bardzo pijalne piwo - idealnie palone.

Browar z Annopola na początku swojej działalności prężnie działa na synku lokalnym. Piwa dostępne są w co drugim sklepie monopolowym w Środzie Wielkopolskiej, do tego w tych większych jak w Społem oraz Intermarche. W Poznaniu na pewno dostaniecie je w Piwach Świata, Centrali Piwnej, Sklepiku Szałpiw oraz z pubach Dom Piwa i Wściekły Chmiel. Istnieje też możliwość zakupić je na miejscu w browarze:-)

Dziękuje Ci Janek za poświęcony czas. Było dla mnie wielką przyjemnością być tu i zobaczyć browar od środka. Mocno wam kibicuje i wspieram. Czekam na kolejne piwa:-)

Tego dnia miałem wolne od pracy, dlatego kręcę dalej. Wróciłem się do Koszut, by w pobliżu tutejszego dworku odnaleźć figurę żuka gnojowego i cyknąć fotkę wiatraków koźlaków  z XVIII w. Kolejnym celem był Stadion Polonii, gdzie stoi przyczepa do wyszynku piwa w barwach browaru Gzub, a następnie średzki rynek, gdzie chciałem zobaczyć  bożonarodzeniową choinkę. Kolejna część tripu to obowiązkowy objazd średzkiego jeziora, nad którym zrobiłem przerwę na jedzenie. Dzień był dość słoneczny więc nie poprzestałem na tym i ruszyłem do Miłosławia zrobić jesienną fotkę browarowi Fortuna;-) 

Jadąc do Miłosławia poczułem, że mam mało powietrza w tylnym kole. Większość czasu w tym mieście spędziłem poszukując wulkanizatora. Na szczęście mi się udało. Pod browarem zrobiłem, co miałem zrobić. Mam nadzieje, że kiedyś będzie mi dane zwiedzić jego wnętrze. Powrót pierwotnie planowałem inną trasą, ale za bardzo się ociągałem. Słońce mocno chyliło się ku zachodowi, dlatego obrałem tą samą najprostszą trasę na Środę Wlkp. Do domu dotarłem, gdy było już ciemno. Dystans jak na grudzień całkiem przyzwoity. To był dobry dzień w którym dominowały piwne tematy. PozdRower

Gdy żona w szkole, mąż na rowerze;-) 
Dotleniający jesienny wypadzik. Miałem tego dnia kręcić z Marasem kumplem z roboty. Okazało się, że mam do niego nieaktualny nr telefonu. Zamiast się zgadać na wspólne kilometry wyszedł solo wypad. W Swarzędzu cisza i spokój. Z nowości budują nową ścieżkę przy jeziorze. Część będzie dla pieszych i część dla rowerzystów. W Dolinie Cybiny mega ślisko - mega błoto. Trzeba było jechać zachowawczo by nie zaliczyć wywrotki. Za to widokowo jak zwykle fajnie;-) Szkoda, że czas ograniczał bo dzionek na kręcenie korbą był wyśmienity.

Ten dzień miałem cały spędzić na rowerze, ale los chce ze mną grać w pokera, raz mi daje raz zabiera...

Niestety tego dnia los zabrał mi sporo i wygenerowałem jedynie 4 godziny czasu. Postanowiłem odwiedzić poznańskie browary restauracyjne. Obecnie w Poznaniu są trzy takie lokale. Najpierw udałem się do browaru Bierhalle, który mieści się w CH Posnania. Bierhalle jest to sieć browarów restauracyjnych, które mają kilka cech wspólnych. Po pierwsze mogą pochwalić się unikatowymi szklanymi warzelniami (wybicie 8,5 hl), dzięki którym proces zacierania, filtracji, gotowania brzeczki i jej chmielenia można obserwować w pełnej krasie. Lokale te mają wystrój utrzymany w jednakowym klimacie i składający się z tych samych motywów. Obsługa kelnerska obowiązkowo paraduje w bawarskich strojach. Ostatnim wspólnym mianownikiem minibrowarów Bierhalle jest ich lokalizacja w centrach handlowych.

Poznański lokal funkcjonuje od 4 stycznie 2017 roku. Niestety browar wystartuje dopiero w pierwszym kwartale 2018 roku. Do tego czasu wszystkie piwa są sprowadzane z pierwszego powstałego Bierhalle w Polsce, czyli z Arkadii w Warszawie. Podczas mojej wizyty w tym miejscu dostępne były piwa w stylach takich jak: pils, pszeniczne, ciemne, marcowe oraz czerwony lager. Są to klasyczne europejskie style piwa bez wariacji, i nie licząc pszenicznego, bez drożdży górnej fermentacji. Istniej możliwość zamówienia zestawu degustacyjnego 5x125 ml za 13 zł.

Następnie postanowiłem przejechać się Wartostradą. Spotkałem tu mojego wędkującego kumpla z pracy Przemka - pozdro ziom. Dalej udałem się w kierunku północnym do rzeki Głównej, by tam zawrócić i pokręcić do mostu Przemysła I. Z tego miejsca pozostało mi jedynie 5 km by dotrzeć pod progi Ułan Browaru. Zlokalizowany jest on przy skrzyżowaniu ulic Wyspiańskiego i Ułańskiej. Jest to miejsce historyczne. Znajdowały się tu koszary wojskowe wznoszone z myślą o wojskach pruskich. Koszary te zostały tuż po zakończeniu I Wojny Światowej, w pierwszych dniach Powstania Wielkopolskiego, przejęte przez kawalerię wielkopolską, która z czasem została włączona w struktury odrodzonego Wojska Polskiego. W okresie międzywojennym stacjonował tu m.in. 15. Pułk Ułanów Poznańskich. Polscy żołnierze swoje obiekty opuścili dopiero w tragicznym 1939 roku, by już nigdy w mury te nie wrócić. Pułk rozformowano w 1947 roku.

Ułan Browar to miejsce eleganckie i hipsterskie jednocześnie. Znajduje się tu warzelnia o wybiciu 10 hl (typowa dla browarów restauracyjnych błyszcząca miedziana ozdoba;-) Fermentownia to bodajże 8 tanków fermentacyjnych o pojemności 20 hl. Browar w stałej ofercie posiada trzy piwa oraz jedno/dwa piwa sezonowe. Te trzy podstawowe piwa są dostępne jako zestaw degustacyjny 3x200 ml. Ciekawe są nazwy piw nawiązujące do stopni wojskowych np. kapral, major, porucznik czy plutonowy. Warto też zwrócić uwagę na osobę piwowara, gdyż jest to Maciej Piaszczyński. Piwowar z wieloletnim stażem, certyfikowany sędzia Polskiego Stowarzyszenia Piwowarów Domowych oraz redaktor naczelny kwartalnika „Piwowar”.

Następnie skierowałem się na Poznański Stary Rynek. Znajduje się tu Brovaria, czyli czwarty uruchomiony w Polsce browar restauracyjny (data powstania 2004 r.). Mieści się w jednej z urokliwych kamienic. Warzelnia to topowy produkt niemieckiej firmy Kaspar Schulz o wybiciu 10 hl. Zaraz obok warzelni widać osiem tanków wyszynkowych, skąd piwo trafia bezpośrednio na bar. Uwagę zwraca przeszklony fragment podłogi, przez który widać tanki leżakowe znajdujące się na niższym poziomie. Browar ten w stałej ofercie ma trzy piwa. Są to: pils, pszeniczne i miodowe. Istnieje możliwość zamówić je jako zestaw degustacyjny 3x200ml. Czwarte piwo zmienia się co miesiąc. Podczas mojej wizyty było to White IPA.

Powrót do domu odbył się już po zmroku, a że wieczór był ciepły jechało się wyśmienicie.