Druga trasa z tytułowej serii w tym roku. Tym razem poniosło mnie na poznańską Wildę do All Max Burgers. Lokal znajduje się na ulicy: 28 Czerwca 1956 r. Wnętrze jest przyjemne wizualnie. Kolejny plus to duża ilość miejsc siedzących. Burgery można zamówić w trzech wielkościach. Niestety nie można wybrać rodzaju bułki oraz poziomu wysmażenia mięsa.

Pierwszego zamówiłem burgera Dallas w rozmiarze classic. Znajdziemy w nim: jasną bułkę, wołowinę 150g, ser, bekon, pomidora, ogórka kwaszonego, sałatę lodową, biała cebulę oraz sos hamburgerowy i balsamiczny bbq. Jako drugiego zamówiłem burgera Boston w rozmiarze max. W jego składzie dostałem: Jasną bułkę z sezamem, wołowinę 180g, ser mozzarella, rukolę, pomidora, białą cebulę i sos pomidorowy. 

Jem w kolejności zamówienia. Dallas wielkością przypomina Bik Maca z znanej sieciówki. Bułka jest całkiem dobra, trzyma ona całą kompozycje w ryzach. Bekon też jest w porządku, mocno zgrilowany, tak jak lubię. Ilość sałaty to jakaś kpina. Zaledwie jeden cały liść zamiast posiekanych kilku kawałków, które wizualnie wyglądałyby lepiej. Pomidor i ogórek są spoko, spełniają swoją rolę soczystych wypełniaczy. Biała cebula jak powszechnie wiadomo szału nie robi. Czerwona grillowana lub karmelizowana to było by to. Najważniejszy składnik, czyli mięso zawodzi na całej linii. Jest jałowe i z jednej strony zgrillowane, że aż czarne! Sosy niestety też nie dają rady. Balsamiczny nigdy nie zastąpi tradycyjnego dymno - pikantnego bbq. Jest to bardzo słaba kompozycja którą oceniam na 3-

Boston jest już wielkości burgsów do jakich przywykłem. Bułka z sezamem jest ok. Ważne, że nie jest to marketowy produkt. Trzyma całą kompozycję jak należy. Rukoli jest sporo i to się chwali. Mozzarelli dałbym więcej, bo była słabo wyczuwalna. Cebula nie pasowała mi do reszty składników, dlatego wyciągnięciem ją całą. Mięso jak wyżej - bardzo słabe. Sos pomidorowy to też nietrafiony pomysł. Aż się prosi, by w jego miejsce dać sos bazyliowy,tóry wraz z mozzarellą i rukolą dopełniłby włoskiego sznytu w tej kompozycji. Było lepiej niż wyżej, ale i tak moja ocena to zaledwie 3 w skali szkolnej.

Co do przypalonego mięsa to się nie dziwię, że tak było, ponieważ pani która przygotowywała burgery odbierała również telefony od klientów zamawiających jedzenie z dowozem. W związku z tym jej cala uwaga nie była skupiona tylko na grillu. Jestem zawiedziony poziomem burgerów w All Max, dlatego lokal ten nie dostanie ode mnie drugiej szansy. 

Zacznę od tego, że dzień przed tripem zadzwonił do mnie Piotras czy mam wolne i wybieram się na rower? Wyczuł moment skubany Idealnie;-) Miałem wolne, a w zasadzie obaj mieliśmy, dlatego wspólne kręcenie stało się faktem. Poranek był dosyć chłodny, ale myśl o trasie 100 km, solidnie rozgrzewała od środka. Spotkaliśmy się we wsi Trzek, skąd ruszyliśmy do Czerlejna nawiedzić pomnik Powstańców Wielkopolskich. Dzień był szczególny, ponieważ właśnie 16 lutego 1919 zakończył się ten wspaniały zryw narodowościowy ludności wielkopolskiej. 

Po około 5 kilometrach byliśmy już w Kostrzynie, gdzie znajduje się kolejny pomnik. W roku obecnym będziemy obchodzić setną rocznicę wybuchu powstania, dlatego obelisk  został odnowiony, przeniesiony o kilka metrów i podświetlony. Została również zagospodarowana przestrzeń wokół niego. Wykonana tutaj praca, osobiście bardzo mnie cieszy. Następnie jadąc przez m.in. Iwno i Lednicki PK zawitaliśmy do Kłecka. Na tamtejszym cmentarzu zapaliłem znicz na zbiorowej mogile dzielnych Powstańców Wlkp. poległych na froncie północnym. Kolejno po cyknięcu paru fotek pojechaliśmy do zajazdu  Kłeckowianka na drugie śniadanie;-)

Zapomniałem dodać, że przed Kłeckiem słońce w końcu pokazało ten swój łysy łeb. Witamina D zawarta w promieniach uwolniła w nas nowe pokłady energii. W takich sprzyjających okolicznościach dotarliśmy do Gorzuchowa pod figurę Zielarki. Jest to jedyna figura, której nie odwiedziłem podczas tripu: Szlak Mitów i Legend Powiatu Gnieźnieńskiego. Historię zielarek znajdziecie w tym linku. Warto zaznaczyć, że po ponad 250 latch te niczemu winne dziewczęta zostały zrehabilitowane. W miejscu ich spalenia ustawiono krzyż oraz dziesięć głazów. Niezwykłe to miejsce i przejmująca jest jego historia. 

Kolejnym cele tego dnia było Kiszkowo, a kto zna to miejsce i jego okolice lepiej niż Piotras ;-) Pokazał mi on tamtejsze stawy hodowlane, gdzie pełno ciekawego ptactwa. Obserwacji dokonaliśmy z dwóch wieży widokowych. Szkoda, że nie mieliśmy ze sobą lornetki, bo było na co popatrzeć. Dalsza trasa to już w zasadzie powrót do domu po terenach dobrze znanych: Pobiedziska, Promno itp. Wycieczka ta okazała się rekordową dla mnie w tym roku. Cele główne i pośrednie zostały zrealizowane:) Towarzystwo miałem pierwszorzędne. Dzięki Piotras! Tylko szkoda, że wpisy jak zwykle robię z opóźnieniem ;-)

Ciągle mam zaległości we wpisach. Mam dużą chęć do jazdy, ale do robienia wpisów w ogóle. Krótkie wyprawy to pewnie będę okraszał tylko fotkami i mapą. Bo na siłę nie będę nic pisał. Dziesiąty luty pokręciłem po okolicznych fyrtlach. Kolejny raz nawiedziłem arboretum w Kórniku. Byłem również w lesie. Tam mi się jechało wyśmienicie;-) Z nowości to zauważyłem, że poziom wody w Żernikach już się ustabilizował na w miarę normalnym poziomie. Odkryłem również pozostałość po Średzkiej Kolei, jednak napisze o tym później. 

Jak co roku i teraz oddałem hołd Powstańcom Wielkopolskim poprzez rowerowego tripa. Najpierw tradycyjnie udałem się na cmentarz mojej parafii do Tulec. Znajduje się tu tablica upamiętniająca czternastu pochowanych tu powstańców. Następnie pokręciłem do głównego celu jaki dziś obrałem czyli do Lusowa. By dostać się do tej miejscowości musiałem pokonać ponad 20km jadąc przez miasto. Od Szczepankowa przez centrum, Ławice, aż do ronda przed Wysogotowem. Jechało się dobrze, aż się zdziwiłem, że mknąc Bukowską tylko 3 razy miałem czerwone światło.

Wspomniane wcześniej Lusowo to szczególne miejsce gdyż tam na cmentarzu parafialnym spoczął generał Józef Dowdor-Muśnicki. Jako głównodowodzący siłami powstańczymi poprowadził on nowo utworzoną Armię Wielkopolską do zwycięstwa nad Niemcami. Oficjalne przejął dowództwo 16 stycznia 1919 roku. Od razu po tym wydarzeniu reorganizował oddziały powstańcze, wprowadził żelazną dyscyplinę i przeforsował decyzję o poborze poszczególnych roczników, a także organizował regularną Armię Wielkopolską, która w szczytowym momencie liczyła blisko 110 tysięcy żołnierzy. Dążył do apolityczności wojska odsuwając od wpływu na decyzje oficerów o radykalnych poglądach oraz likwidując rady żołnierskie.

Vis-a-vis cmentarza znajduje się Muzeum Powstańców Wielkopolskich w którym ulokowano wiele pamiątek po tym wybitnym dowódcy. Niestety nie dane mi było zajrzeć do środka, ponieważ późnym popołudniem było już zamknięte. Dlatego czym prędzej udałem się pod pierwszy i jak dotąd jedyny, pomnik generała w Polsce. Stoi on przed miejscową szkołą podstawową. Kolejnym ciekawym miejscem w tej miejscowości jest mural zlokalizowany przy rondzie. 

Cieszy mnie fakt, że piamięć o generale jest w Lusowie tak widoczna. Warto również wspomnieć o tragicznych losach jego córek, które są kwintesencją dramatycznych dziejów Polaków: Janina (po mężu Lewandowska) zginęła w Katyniu, zastrzelona przez sowieckich oprawców. Agnieszka została zamordowana przez niemieckich okupantów w Palmirach. Obie zostały upamiętnione inskrypcjami na rodzinnym grobie oraz świerkami przy muzeum. 

Powrót pierwotnie planowałem szlakiem ringu poznańskiego. Jednak po przestudiowaniu mapy doszedłem do wniosku, że to za dużo kilometrów i nie dam rady. Tym bardziej, że robiło się już ciemno. Nie mając alternatywy do domu wróciłem ta samą trasą. Dzięki temu nawiedziłem pomnik powstańców w centru miasta. Jedak żeby nie było tak kolorowo totalnie zapomniałem o pomniku Zdobywców Lotniska Ławica. Będąc już w domu poczułem, że luty kilometrowo będzie dobrym miesiącem;-)

W kalendarzu pokazał się pierwszy luty, była godzina 10 rano. W zanadrzu miałem do spędzenia 10 godzin w pracy. By dzień nie poszedł całkowicie na marne, wybrałem się zobaczyć naocznie złą wodę. Wodę która zalega na polach i przez którą plony w tym roku będą gorsze. Jednak ilość wody w Krzyżownikach nie jest tak duża jak w Żernikach w gminie Kórnik. Kopla wylała tak mocno, że utworzyło się małe jezioro. Drogi zostały częściowo pozalewane. A kilka dni wcześniej były całkowicie pod wodą! Jeszcze chyba nigdy czegoś takiego w mojej okolicy nie widziałem. 

Z Żernik udałem się do Krzesin po drodze mijając kolejne powstające hale. Niestety urbanizacja postępuje. Niedługo Gądki i okolice to będzie jedna wielka hala produkcyjna. W Krzesinach zaliczyłem tradycyjny pit-stop przy Kościele pw. Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej. Jest to świątynia w stylu norweskim, jedna z dwóch w Polsce (obok Wangu w Karpaczu). Zakupiona została z wystawy światowej w 1911 roku w Poznaniu. Do końca II wojny światowej stanowiła zbór ewangelicki. 10.05.1945 roku została przekazana ludności Katolickiej. 

Jechało się bardzo dobrze. Ulicę Starołęcką i DDR-kę wzdłuż Zamenhoffa przejechałem bez problemu i tylko z jednym czerwonym światłem. Przy rondzie Rataje przypomniało mi się , że za dworcem autobusowym znajduje się sklep monopolowy Duży Ben. Ów sklep oferuje dużą gamę piw rzemieślniczych. Wybór jest duży. Ze względu na ograniczone miejsce w sakwie musiałem dobrze przemyśleć swój zakup. Udało mi się kupić zacne piwka :-) A jakie dokładnie to piwa niech opowiedzą fachowcy:

AleBeowar - Hola Hop - White IPA
RockMill - Vanilla CoffeCat - Otmeal Coffe Stout
Browar Za Miastem - Święty Spokój - Earl Grey IPA
Browar Jabłonowo - Porter Podbity Śliwką - Imperialny Porter Bałtycki
Powrót do domu nastąpił tradycyjnie przez Franowo, Szcepankowo i Tulce.