W zasadzie wpis powinien mieć tytuł: Nad Morze Bałtyckie na Raz. Ponieważ w trasę wyruszyłem około godz. 18. 40 w piątek - jazda całą noc, a na plaży w Kołobrzegu zameldowaliśmy się o 11 rano w sobotę:-) Wyprawa ta była głównym celem rowerowym w tym roku. Jestem zajebiście zadowolony że udało mi się ją zrealizować!:-) Tutaj ukłon w stronę mojej żony Ani, że nie miała większych obiekcji by mnie dwie noce w domu nie było;-) Za cel obrałem miasto Kołobrzeg ponieważ w samym mieście jest co zobaczyć i droga jest stosunkowo prosta. Bez problemu można jechać bez mapy patrząc tylko na znaki. Trasa była 100% asfaltowa więc wybór roweru był oczywisty: biorę trekingowego unibike'a. Sam rower był zajechany na maxa. Mocno w niego zainwestowałem i wymieniłem: łańcuch, kasetę, napęd, linki, kostki hamulcowe. Zostało wycentrowane tylne koło, wyregulowana tylna przerzutka oraz zakupiłem nowy licznik.

Z kumplem Łukaszem umówiłem się nad Maltą w Poznaniu i stamtąd razem ruszyliśmy na podbój Bałtyku:-) Wyjazd z miasta okazał się bezproblemowy. Do Obornik jechaliśmy praktycznie cały czas obok siebie i żaden kierowca na nas nie trąbił, nikt nam drogi nie zajechał, normalnie szok! Od samego początku tempo było niezłe, średnia 26km/h. W Obornikach przerwa na rynku na pierwszy posiłek na trasie: wjechały bułki i kabanosy. Właśnie tu zrobiło się ciemno i włączyliśmy lampki. Ja z tyłu miałem dwie, z przodu dwie i do tego kamizelkę. Łukasz miał z tyłu dwie, z przodu jedną mocną i do tego pełno opasek odblaskowych na rowerze. Świeciliśmy się jak choinka na Boże Narodzenie. Nie dało się nas nie zauważyć. Bezpieczeństwo jest najważniejsze więc było to wskazane;-)

Do Czarnkowa mieliśmy udać się bokami, ale ruch był na tyle mały że postanowiliśmy jechać drogą wojewódzką. Wybór był słuszny przynajmniej nie błądziliśmy. W Czarnkowie na rynku kolejna krotka przerwa na banana i batona. Swoją drogą bardzo ładny ratusz i rynek na którym nie brakowało ludzi relaksujących się przy piwie z Browaru Czarnków, który znajduje się kawałek dalej. W Trzciance mieliśmy tylko wjechać na stację benzynową po wodę i jakiegoś energetyka, ale niestety przed centrum spadł mi łańcuch. By go z powrotem założyć konieczne było odkręcenie osłony. Na szczęście Łukasz posiadał śrubokręt i daliśmy radę. Za to ręce ujebałem niesamowicie, no ale żona zapakowała mi chusteczki nawilżone do torby więc jakoś się doszorowałem;-)

Droga do Wałcza najnudniejszy odcinek wyprawy. Cały czas prosto i ciemno. Jedyną atrakcją były dziki co przebiegły nam przez drogę i sarna również chcąca to uczynić. W samym Wałczu oczywiście kolejna przerwa - Łukaszowi jak zwykle chce się jeść;-) Przerwę robimy na ładnym rynku przy fontannie. Robi się już bardzo zimno dlatego zakładam leginsy bo aż się "wzdrygam" co chwilę z zimna. 
Za dnia wiele więcej byśmy zobaczyli, ale nocą miasta mają swój specjalny urok. Jazda przez całą noc to naprawdę fajne doświadczenie:-) Jest trochę po trzeciej i zaczyna się przejaśniać. W pewnym momencie temp. spadła do 10 stopni, jechaliśmy akurat ta szeroka drogą gdzie kiedyś było lub jest awaryjne lotnisko wojskowe czy jakoś tak. Ogólnie zamiast jechać na Złocieniec by później zaliczyć ścieżkę rowerową prowadzącą aż do samego Połczyna. Pojechaliśmy prosto na Czaplinek jakie było nasze zdziwienie gdy zorientowaliśmy się że coś tu nie gra:-) 

Nie rozpaczając z tego powodu, lecimy na Połczyn jadąc tzw Szwajcarią Połczyńską, piękne widoki: jeziora, las, górki, pagórki. A nam nadal zimno bo choć słońce wysoko to drzewa dawały cień. Przed centrum przerwa na kawę na Orlenie by się rozgrzać, ja wcinam jeszcze hot doga;-) Długa przerwa, no to teraz pora ruszyć na Białogard. Po drodze mijamy Browar Furhman, ale nie robię zdjęć bo choć browar ładny to piwa robią wstrętne! Nie mamy załatwionego noclegu i już wiemy że na miejscu nie będzie nam się chciało go szukać. Uruchamiamy kontakty, dzwonimy w parę miejsc i będąc już w Białogardzie nocleg mamy załatwiony (kurde jakie to proste;-) 

Gdy minęliśmy Karlino poczuliśmy że Kołobrzeg blisko. Średnia zamiast spadać to cały czas rosła. Parliśmy jak takie dziki do przodu. jak byśmy nigdy morza nie widzieli!;-) Ruch samochodowy był już dosyć spory, ale jakoś nie przejmowałem się tym, miałem cel i w ogóle o tych samochodach nie myślałem. W końcu po wielu godzinach od wyjazdu z domu osiągnęliśmy tablicę "Kołobrzeg" ale nie ona była naszym celem więc po pit-stopie na batona i uzupełnienie płynów ruszyliśmy w stronę Bałtyku, parę razy się myląc, to już chyba było zmęczenie, średnia nam spadła. I w końcu nasze Polskie kochane Morze Bałtyckie a na liczniku równe 300 km, co za precyzja! Szybkie foto na plaży i rura do Grzybowa przyklepać nocleg i wypić zasłużonego zimnego browara:-) Tutaj kończy się nasza wyprawa. Licznik pokazuje 304,23 km, upal jest już niesamowity! Reszta dnia to już: szama, kąpiel w morzu, trochę zwiedzania: latarnia, port, bulwar. Zimne piwko pite w cieniu - porostu Relax:-) Aha jak zwykle przypadkowo odkryłem stary poniemiecki cmentarz gdzie utworzone zostało ładne lapidarium.

Rekordowy dystans, wrażenia z jazdy niesamowite, piękne widoki, zachód i wschód podczas jednej wycieczki, piaszczysta plaża... 
Z tego miejsca dziękuje Łukaszowi, że mi towarzyszył i że daliśmy radę dojechać bez żadnego kryzysu, najmniejszej chwili zwątpienia. Osobiście przyznam się, że giry tak dobrze podawały że ze 400 km bym tego dnia bez problemu zrobił. Pozdrawiam wszystkich, ciesze się że trafiłem do elitarnego grona wielkopolskich bikerów którzy pokonali drogę nam morze na raz:-) 
Bilety na powrót mieliśmy zakupione wcześniej więc niczym się nie martwiliśmy. Powrót do domu nastąpił w niedzielę o 9. 10 z Kołobrzegu, w Poznaniu byliśmy o 13.40.

Malata, Biedrusko i Bolechowo.
Pewnie taki byłby tytuł wpisu gdyby nie wyjątkowe okoliczności;-) Pierwsza okoliczność to tak, że w czerwcu przekroczyłem 1000 km na rowerze, a dokładnie uzyskałem 1008,9 km co jest moim rekordem ever w jeden miesiąc. Nigdy wcześniej nie ukulałem tyle kaemów w 30 dni. Nie ukrywam że bardzo się z tego cieszę:-) Mam nadzieję że będzie mi dane zrobić kiedyś 1500 km, a może nawet 2000 km w miesiąc.

Drugą wyjątkową okolicznością jest to że lipiec zaczynam od bardzo mocnego depnięcia. W piątek trzeciego lipca wraz z kumplem z pracy Łukaszem vel Łańcuch jedziemy nad polskie morze!:-) Całą trasę (około 300 km) mamy zamiar pokonać na jeden raz, jadąc głównie w nocy. Plan jest taki: wyruszamy w piątek o godzinie 18 spod swoich domów. Spotykamy się o godz 19 przy jeziorze Maltańskim koło Poznańskiego Węzła Rowerowego i dalej wspólnie kręcimy do Kołobrzegu jadąc przez m.in. Oborniki, Czarnków, Trzciankę, Wałcz i Złocieniec. Nad Bałtyk mamy zamiar dojechać około godziny 10 rano w sobotę.

Plan jest zacny, trzymajcie kciuki żeby wszystko się udało. 
A jeśli ktoś jest chętny trochę nas odprowadzić to zapraszamy o godz. 19 nad jezioro Maltańskie. Z Poznania wydostajemy się ulicami: Krańcową i Gdyńską następnie jadąc przez Koziegłowy, Owińska, Bolechowo itd.

A wczorajsza trasa wiodła prze dobrze mi znane tereny. Ogólnie chciałem sprawdzić drogę z Biedruska do Maniewa, ale okazało się, że jest to droga przez poligon. W tygodniu na pewno nie można nią jechać więc nie ryzykowałem np. mandatu i zawróciłem.
Zdjęcie zrobiłem tylko jedno gdyż nie miałem weny i w zasadzie ile razy można fotografować to samo;-)
PozdRower

Łańcuch to ksywa mojego kumpla z roboty Łukasza. 
Jeśli Mateusz w tygodniu miał na rano do pracy, a w sobotę wstaje już o 7. 30 to wiedz, że coś się dzieje;-)
Najpierw jadę asfaltami samotnie do Kamionek. Na miejscu już razem z Łukaszem kieruje się na Mieczewo. Jeździmy trochę po lesie i bokami docieramy do Rogalinka skąd prosta droga do Mosiny. W mosinie ciężki podjazd. Przed nami sporo szosowców trenujących wytrzymałość. Na górze robimy szybki myk w lewo i jedziemy przy brzegu jeziora Góreckiego. Jedzie się świetnie gdyż wczorajszy deszcz ubił piaszczyste drogi. Jedynie trzeba uważać na śliskie korzenie drzew. Robimy krótką przerwę na batona na przeciwko zamku Klaudyny Potockiej. Dalej jedziemy nudną droga do wsi Górka. Jednak pozory mylą jest to przedsmak najlepszego. W następnej wsi w Dymaczewie Starym znów wjeżdżamy w las gdzie czekają na nas mega hopki! w górę, w dół i tak ze 4-5 razy. Najpierw zjazd, prędkość jest duża i szybko w górę. Lecąc tak czułem jak tracę kontrolę nad rowerem, nogi mi odjeżdżają, myślę: przydały by się spd to bym się lepiej trzymał. Na szczęście udało mi się wylądować. Poczułem respekt i kolejne hopki pokonałem już przy mniejszej prędkości. Co za adrenalina, zabawa była przednia, a pomyśleć, że dzień wcześniej nie chciałem jechać bo będzie padać, będzie zimno. Masakra jaki głupi byłem.
Będąc znów w Mosinie na ul. Pożegowskiej pobiłem swój rekord prędkości. Nowy to 66km/h, ogólnie czułem rezerwę więc myślę, że do 70km spokojnie dam radę dobić. Powrót troszkę inną drogą. Rozstajemy się w Daszewicach i szybkim tempem wracam do Krzyżownik.
Dzięki ci Łukasz, że mnie namówiłeś na ten trip. Było zacnie, będę częściej wpadał do WPN-u